Chateau de la Perrière

Ten eerste bewijst de uitdrukking "stagnum castrum" in deze context niet het bestaan van een kasteel. Ten tweede, als er in 1209 inderdaad een kasteel was, dan was dat in Étang zelf, waarschijnlijk rond de kerk, en niet in La Perrière.
In de 13e eeuw waren deze twee nederzettingen heel verschillend. Ze lagen aan weerszijden van de Arroux en La Perrière leek een even grote nederzetting te zijn als Étang. In 1243 wordt deze laatste plaats in een oorkonde zelfs Estans subtus Perreriam genoemd: La Perrière bestaat dus wel degelijk en is ongetwijfeld groter dan Etang. Tot de 17e eeuw had La Perrière zijn eigen kermis, los van die van Etang.
De familie de La Perrière verschijnt iets later, met Gui de La Perrière, in 1253, beroemd omdat hij gevangen werd genomen door het kapittel van Autun en gedwongen werd vrijgelaten door zijn heer Jean de Châtillon, heer van Glenne2. Gui de La Perrière erfde van Jean de Châtillon3 een eenvoudig "versterkt huis", dat waarschijnlijk al op de plaats stond van het huidige kasteel.
huidige kasteel.
Het versterkte huis van La Perrière werd waarschijnlijk gebouwd als tegenhanger van het kasteel van Etang, dat het leengoed was van de bisschop van Autun, en La Perrière stond onder de directe controle van de graven van Nevers. Na 1209 is er echter geen melding meer gemaakt van een ander kasteel dan La Perrière.
Het kasteel bleef in handen van de gelijknamige familie tot 1435, toen Filips de Goede het in beslag nam van Gui de Cousan, een aanhanger van de koning, en het aan Nicolas Rolin schonk, die ongetwijfeld erg blij was met de uitbreiding van zijn kasteelbezit in de buurt van Autun.
In 1461 kwam het Château de la Perrière weer in handen van Guillaume Rolin4, die het tot minstens 1476 behield.
In 1572 was het gebouw in handen van de familie La Guiche, maar het was niet meer dan een oud kasteel, niets meer waard dan het terrein. In 1610 kocht president Jeannin deze heerlijkheid, ongetwijfeld met de bedoeling om deze te ruilen voor de heerlijkheid La Toison, die essentieel was voor de uitbreiding van zijn landgoed in Montjeu.
In 1676 werd het kasteel verhuurd met toestemming om stenen te nemen om een huis te bouwen op een plek die "La Croix" werd genoemd:
"1676, 23 December - Entrage gemaakt door Maître de Castille aan Nicolas Bernard, van de ouche de la Croix van 4 boisselées, ingesloten door levende plannen, die aan de ene kant de weg van Autun naar Toulon, aan de andere kant de weg van Etang naar Mesvres, aan een lange zijde het bos en de weide van la Drée, voor drie pond cens dragende lods. Hij zal ook een huis moeten bouwen op het genoemde land met de stenen van het château de la Perrière". Natuurlijk zou het essentieel zijn om dit huis te kunnen lokaliseren om de stenen van het kasteel te vinden!
Vanaf dat moment was La Perrière niet meer dan een landgoed en raakte het kasteel in de vergetelheid, totdat Jacques-Gabriel Bulliot dit beruchte Romeinse kamp kwam bezoeken en ongetwijfeld opgraven:
"1856 - Op deze heuvel stond een belangrijk castellum dat de weg controleerde. De sterke funderingen zijn nog zichtbaar onder het puin en onder de ploegschaar; op de heuvel stond een van die vaak gereproduceerde rechthoekige gebouwen, waarvan de interne indeling is verdwenen. Twee getrapte omtrekken, van buitengewone grootte, sloten de
de omtrek af. De hoogste van deze vallums is maar liefst achttien meter breed en tweehonderdvijftien meter lang. La Perrière werd sinds mensenheugenis bewoond door het feodale systeem en de graven van de heren uit de dertiende eeuw staan nog steeds langs enkele boerderijen in Mesvres.
De ruïnes, bezaaid met zwart aardewerk en dakpannen met randen, en Romeinse medailles, waaronder een ijzeren sleutel van een vorm die vaak in de ruïnes van Autun wordt gevonden, laten geen twijfel bestaan over de oude oorsprong.
Bulliot was misschien niet tevreden met een oppervlakkig onderzoek; de topografie van de site onthult twee diepe kuilen die in de westelijke flank van de motte zijn gegraven, dwars door de gordijnmuren en naar het midden. Deze kuilen kunnen zijn ontstaan door de natuurlijke instorting van het kasteel. Ze doen echter denken aan de vervormingen van de motte van Visigneux in Marmagne en de motte van Maunay in Saint-Eusèbe, die beide door de archeoloog van Beuvray zijn bezocht.

Laat minder zien