Concert de Coline RIO

Coline Rio heeft een stijl, een elektro-akoestische vibe, diepgewortelde obsessies (en angsten), maar ook een vastberadenheid om in beweging te blijven, nooit te stagneren in een formule.

In die zin moet haar album gezien worden als een verlangen naar bevestiging ("On m'a dit" onderstreept deze impuls perfect), naar openheid naar de wereld. Net als een fotoalbum brengt het stukjes van haar leven samen: ontmoetingen, familie, de helderheid van landschappen, jeugd, littekens, verliezen... Geschreven in haar bijna lege slaapkamer, de dag voordat ze naar Parijs verhuisde, jaagt "Elle laisse" de geesten van het verleden weg om een nieuw begin in kaart te brengen. Een "zij" dat even intiem als maatschappelijk is, resonerend met zowel haar eigen traject als een ballingschap gekoppeld aan actuele gebeurtenissen. Een hereniging met Stan Neff (Patti Smith, Christine and the Queens, Biolay, Camille...), die met haar samenwerkte om het album te produceren en haar te steunen in haar creatieve vrijheid en loslaten.

Wanneer ze haar mislukkingen in de liefde opsomt, is het alleen maar om zich te herinneren dat
("Se dire au revoir", "A celui qu'on n'oublie pas"). Ze is ook in staat om een impressionistische houtskooltekening te maken beïnvloed door Radiohead ("La rivière").

De natuurlijke elementen, alomtegenwoordig in de liedjes, fungeren hier als voorspreker.
Ze staan daar in hun volle aanwezigheid, doordrenkt met de eigenschappen die we gewoonlijk aan de levenden toeschrijven.
aan de levenden.

Laat minder zien